“Lammetjes knuffelen op de schapenboerderij?” Marieke leest voor uit de weekagenda van het toeristenblaadje ‘Dit Weekend’.
Hij kijkt haar aan: “Goed idee om eens te gaan doen als ik op ooit Texel ben met mijn kleinkinderen! Leuk grapje Marieke, maar ik denk dat jij en ik andere plannen hebben, is het niet?”
Ze reageert nauwelijks. Twee volle dagen zijn ze nu op Texel en hij heeft haar nog niet een keer ontspannen zien lachen of genieten. Een gevoel van spijt bekruipt hem.
Hij pakt haar schouders: “Kom op zeg, we zijn hier om ons huwelijk te vieren!”
Marieke kijkt hem nu ook aan en krimpt ineen onder zijn blik. Twee dagen geleden zijn zij en Henk op Texel aangekomen. Inderdaad, het is hun koperen huwelijk, twaalf en een half jaar getrouwd.

Henk had de bruidssuite van het hotel geboekt via internet. Het leek een goed hotel te zijn dat door de vorige bezoekers met een 8,4 werd beoordeeld. De ontvangst was vriendelijk geweest.
“Hebt u een goede reis gehad? En wil het bruidspaar een glas champagne of wilt u meteen naar uw kamer”, had de receptioniste gevraagd.
“O, een glas champagne zou heerlijk zijn”, zei Marieke, terwijl Henk antwoordde: “Wij willen graag meteen door naar onze kamer.”
“Ik zal u naar uw kamer begeleiden”, zei de receptioniste; het glas champagne kwam niet meer ter sprake.
Zij ging hen voor, de trap op. Henk zeulde de grote koffer naar boven. ‘Geen lift aanwezig’ herinnerde Marieke zich van de website. Gelukkig, de kamer was op de eerste verdieping. Henk sleurde de koffer door de lange gang achter zich aan.
“Uw kamer!” De receptioniste opende de deur en ging hen voor.
“Wij hebben de kamers ingericht in Boetiekstijl, zoals u ziet.”
Henk mompelde tegen Marieke: “Boetiekstijl? Vijftig tinten bruin, zal ze bedoelen.”
“Henk, gedraag je!” fluisterde Marieke, maar Henk zag een glinstering in haar ogen.
Zij had de koffer uitgepakt terwijl Henk bezig was contact te leggen tussen zijn laptop en de gratis Wi-Fi van het hotel. Daarna waren zij op pad gegaan naar het strand, dat kon nog net voor het donker werd.

Henk kijkt Marieke weer aan en herhaalt nog eens: “Lammetjes knuffelen! We zijn hier …”
Hij hoort een gesmoorde schreeuw van Marieke: “Ja, ik weet het, we zijn naar dit verdomde schapeneiland gekomen om elkáár te knuffelen.”
“Ssst”, sist Henk, “de mensen kijken naar ons!”
Marieke fluistert nu.
“Hou nou maar weer eens op met dat onmogelijke woord, ik wil het niet meer horen! We kunnen toch niet de hele dag in de auto over het eiland blijven rijden? En hoe vaak wil je naar het strandpaviljoen om een Texels biertje te drinken en weer een portie bitterballen te bestellen? Daar heb ik geen zin meer in.”
Henks blik dwaalt af naar een paar wandelaars op het strand.
“Zodra we op onze kamer zijn zet je de laptop aan en begin je je e-mail te checken. Dan de TV weer aan voor het nieuws. En dan verwacht je van mij dat ik in de stemming kom voor romantisch geknuffel?” gaat Marieke verder.
Marieke kijkt hem strak aan. Henk wenkt de serveerster.
“Afrekenen graag!”

Terwijl Henk met de serveerster meeloopt om te gaan pinnen pakt Marieke de weekagenda van Texel weer op. Zij legt hem voorzichtig op het tafeltje, tussen het bierglas, het koffiekopje en de lege schaaltjes in. Ze zucht.

“Ga nog even zitten Henk”, zegt zij even later, “laten we nog even verder kijken, er is vast wel iets wat we samen leuk vinden om morgen nog te gaan doen. Een Vogelherkenningsexcursie misschien? Of… o nee, hier staat dat morgen de boerderijwinkel van Hoeve Vrij & Blij is geopend.”
Marieke krijgt een dromerige blik in haar ogen.
“Wat is dat,  Hoeve Vrij & Blij?” Henk kijkt haar weer aan.
“Hoeve Vrij & Blij! Je weet wel, die boerderij van boer Jan van Boer zoekt Vrouw! O, ik ben zo benieuwd of hij nog samen is met die Rianne! Dat is zo’n leuke stevige vrouw, hij had geen beter keuze kunnen maken! Hè ja Henk, laten we daar morgen heen gaan!”
“Die Rianne is een kop groter dan Jan, dat kan nooit goed gaan. Een man die zegt dat hij daar geen probleem mee heeft… dat het alleen om het innerlijk gaat. Allemaal gelul. En ze heeft ook nog onverwerkte trauma’s van die overleden vriend van haar. Haar hele huis staat nog vol met foto’s van hem en haar samen.”
Henk kijkt haar indringend aan.
“Volgens mij had hij beter voor die Marieke kunnen kiezen.”
Hij glimlachte nu: “Dat heb ik toch ook gedaan?”
Hij slaat zijn arm om Marieke heen. Ze huivert even, wil zich terugtrekken en laat zich dan voorzichtig in zijn armen glijden. Zij kijken naar de zonsondergang die bijna is voltooid. Dan kijken zij elkaar in de ogen, gaan in elkaar op.

“We gaan het terras sluiten.”
De serveerster staat vlak achter hen in het schemerdonker. Alle andere gasten zijn al van het terras verdwenen. Marieke en Henk worden wakker als uit een droom en laten elkaar snel los.
“Tijd om naar het hotel terug te gaan”, zegt Marieke.
Henk knikt. Ze schuiven hun stoelen van het tafeltje en staan op, nemen elkaar bij de hand en lopen langzaam terug naar de auto.
Aan de horizon flitst met regelmatige tussenpozen het licht van de vuurtoren.