Vlieland, ik ben een jaar of zeven. We hebben voor de vakantie een huisje in de Dorpsstraat, geleend van een kennis van mijn ouders. Beneden woont de havenmeester. Mijn broer en ik slapen boven zijn eethoek. Door de kieren tussen de vloerplanken kun je op zijn tafel kijken. We hebben dat al een paar keer gedaan, maar veel te beleven is daar niet, op die tafel.
Naast ons huisje is de vishandel. We ruiken de hele dag vis en mijn vader wil elke dag vis eten. En garnalen en hom en kuit. Gek is hij erop. Om hem een plezier te doen heb ik van mijn zakgeld zelfs een garnalennetje gekocht.
“Vandaag eten we hom en kuit,” zegt mijn vader op een dag. “Gebakken.”
Hier laat mijn herinnering me even in de steek, maar halverwege de nacht die daarop volgt word ik wakker. Mijn maag beweegt, ik ben misselijk, er komt wat omhoog, ik spring uit bed, roep mijn broer. Maar dan is het al gebeurd. De hom en kuit komen met kracht naar boven en naar buiten en komen kletsend op de dekens en op de grond terecht.
“Gatver!” roept mijn broer. Maar ik voel me ziek en misselijk, ga terug op bed liggen.
De volgende ochtend, nog voor het ontbijt, komt de havenmeester naar mijn ouders, zijn pluchen tafelkleed over zijn arm. Ze trekken zich terug in het tuintje. En dan, even later, de havenmeester is weer vertrokken, hoor ik mijn moeder zeggen: “Jaapje, wat heb je nu gedaan? Dat was niet netjes van je.”